Even tussendoor,

 Na het schrijven van het vorige verslag, maar eens gaan kijken naar de remmen van mijn fiets. Was een torx, geen kruiskop of een platte schroevendraaier, maar een torx. Die had ik natuurlijk niet in mijn voorraad meegenomen.  Ook de oplossingen die waren aangedragen hiervoor werkte niet. Dus aan de hotel eigenaar gevraagd, sorry, laten vragen door de Belgische bardame, of hij soms toch een torx schroevendraaier had of een kleine maat platte. Hij ging zoeken en kwam met ėėn schroevendraaier terug, een kruiskop en veel en veel te groot. Voor de sier naar de garage gelopen, maar dat ging hem zeker niet worden. Goede raad is duur, op internet gezocht naar een garage in de buurt, dat was in Aosta, waar ook een fietsenmaker was. Maar dat is wel 32 kilometer aan afstand en 2000 meter omlaag. Naar de receptie van het hotel gegaan, waar een Italiaanse staat die perfect Engels praat. Of zij voor de volgende ochtend een taxi kon bestellen die mij en mijn fiets naar Aosta kon brengen. Liefst om een uur of negen. Zij is aan de slag gegaan en melde dat het gelukt was. Dan ga je naar je kamer kijkt uit het raam ziet het sneeuwen en begin je te twijfelen. Stopt het sneeuwen, komen ze wel als er sneeuw ligt. Ben ik ingesneeuwd is de rest het ook. Toch de volgende dag vroeg wakker, kijk uit het raam, weg is zwart, gelukkig. Toch voor het ontbijt naar buiten, spekglad.  Meld een Duitser uit het raam hangend, dat het een paar honderd meter lager beter is. Weet niet of ik blijer werd met dit bericht. Tegen kwart voor negen de fiets opgehaald en mijn tassen bij de deur neergezet. Nog even een foto maken nu het droog is. Op de terug weg stopt er een zwart busje met een fietsendrager. Hij ziet mij en de fiets, vraagt in het Duits of de taxi voor mij was. Jazeker, oké. Hij meld zich bij de receptie, met een gevonden voorwerp van de vorige rit. En loopt weer naar de auto. Ik reken af met de receptie, regel wat extra geld voor de taxi en loop naar beneden. De fietstassen had hij al ingeladen, toen samen de fiets achterop en gaan. Het bleek een Zwitser te zijn uit het Duits sprekende gedeelte, die Engels sprak, maar het zeer prettig vond in zijn moedertaal te converseren. Pff mijn Duits ook opgehaald. Hij reed heel rustig, maar toen hij bevestigend antwoorde op mijn vraag  of ik ook over deze weg naar Aosta had gemoeten, was ik blij dat ik dat niet gedaan had. Het was alleen maar remmen en sturen en dat voor 45 minuten lang. In deze 45 minuten  praat je over van alles en nog wat. Hij vraagt naar een adres waar ik heen wil en dat weet ik. Zowel adres als naam, AOSTA BIKE CENTER, komt goed zegt hij. Gisterenavond heb ik al opgezocht wat remmen is in het italiaans, message a punto della dici en wat torx is. Die laatste was het gemakkelijkst, torx, of het bestaat nog niet in Italië. We stoppen bij de zaak, staat een man buiten te roken. Ik haal de tassen uit de auto en de chauffeur pakt de fiets. Voor dat ik kan beginnen, verteld die laatste wat er aan de hand is aan de man van de fietsenmakerij. Ik betaal de chauffeur en bedankt hem, kijkt dat mannetje al bij de hendels, loopt naar binnen en voor ik het mij realiseer zijn de remmen afgesteld en de chauffeur vertrokken. Hij hoefde geen geld, zei de fietsenmaker in het Engels, was service. Maak je je druk en heb je weer goede ervaringen met wild vreemden. Omdat ik wist wat drank hier kost , kon ik het toch niet laten om biergeld achter te laten. Met deze snelle service kon ik op weg naar Verres. Ik was opgelucht en dit uitte zich door de snelheid die ik ontwikkelde, geholpen door de nog steeds dalende wegen. Ik bereikte Verres om ėėn uur, dat is geen tijd om te stoppen. Weer op de fiets gestapt en er nog 38 kilometer achteraan getrapt. Ik voel mij gewoon goed, zeker nu de zon op mijn gezicht schijnt en de wereld er een stuk vrolijker uit ziet. Ben nu in Ivrea.

Groetjes Theo